1. เทคนิคการสนทนากลุ่มอย่างมีโครงสร้าง

2. ในการสอนภาคทดลอง อาจารย์ผู้สอนควรเขียนแผนการสอนภาคทดลองก่อนการสอนแต่ละครั้ง ทั้งนี้เพื่อเป็นการทบทวนเนื้อหาและวิธีการสอน  ซึ่งจะทำให้สามารถเตรียมประเด็นหรือคำถามสำหรับกระตุ้นให้นักศึกษาในกลุ่มเกิดการคิดอย่างมีเหตุผลและเกิดความเข้าใจอย่างลึกซึ้งต่อประเด็นนั้นๆ

เมื่อถึงกิจกรรมการเรียนในภาคทดลองอาจารย์จะถามคำถามและเปิดโอกาสให้นักศึกษาทุกคนแสดงความคิดเห็นแลกเปลี่ยนกันภายในกลุ่ม   นอกจากนั้นระหว่างการทำกิจกรรมอาจารย์ประจำกลุ่มจะสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งเมื่อพบเหตุการณ์ใดที่คาดว่าจะเป็นสิ่งเร้าที่ทำให้นักศึกษาเกิดความรู้สึกนึกคิด ต่อเหตุการณ์นั้น หรือเกิดการเรียนรู้ อาจารย์จะบันทึกเหตุการณ์นั้นไว้ เมื่อมีโอกาสเหมาะสมจึงใช้คำถามกระตุ้นเพื่อให้นักศึกษาได้ทบทวนความรู้สึกนึกคิดและแสดงออกมา โดยส่วนใหญ่จะทำในช่วงสุดท้ายประมาณครึ่งชั่วโมงของการเรียนการสอนในแต่ละครั้งโดยใช้คำถามกว้างๆก่อนเช่น วันนี้ใครได้เรียนรู้อะไรบ้าง แล้วจึงค่อยๆใช้คำถามที่ลึกลงไปในแต่ละเหตุการณ์ บางเหตุการณ์ที่อาจารย์บันทึกไว้แต่นักศึกษาไม่ได้กล่าวถึงอาจารย์จะยกเหตุการณ์นั้นขึ้นมาเพื่อให้นักศึกษาได้ทบทวนความคิดความรู้สึก วิเคราะห์ปัจจัยต่างๆของการกระทำ แลกเปลี่ยนมุมมอง ความคิด ความรู้สึกกับเพื่อนนักศึกษารวมทั้งอาจารย์ประจำกลุ่ม รวมทั้งอาจระดมสมองเพื่อหาทางแก้ไขปัญหาร่วมกัน ในบางครั้งอาจใช้การสนทนากลุ่มอย่างมีโครงสร้างในครึ่งชั่วโมงแรกของการเรียนภาคทดลองในแต่ละครั้ง โดยคำถามเกิดขึ้นจากการที่อาจารย์ได้ตรวจบันทึกสรุปการเรียนรู้ของนักศึกษาหลังการเรียนภาคทดลองแต่ละครั้ง

3.ในการเรียนการสอนภาคปฏิบัติเป็นช่วงที่อาจารย์สามารถนำการสนทนากลุ่มอย่างมีโครงสร้างไปใช้ตลอดระยะเวลาที่อาจารย์สนทนากับนักศึกษา ไม่ว่าจะเป็นการ Pre – Conference  , Post – Conference  , พูดคุยในช่วงการ Feed back การปฏิบัติงานของนักศึกษารายบุคคล สิ่งสำคัญประการหนึ่งคือ ท่าทีของการเป็นกัลยาณมิตรของอาจารย์ที่พร้อมที่จะรับฟังทุกความคิดเห็นโดยไม่ตัดสินและไม่ตำหนิความคิดของนักศึกษา และท่าทีที่ยินดีกับทุกคำถามของนักศึกษาหรือสมาชิกกลุ่ม

1. 2.      ข้อดีของการนำการสนทนากลุ่มอย่างมีโครงสร้างไปใช้ในการเรียนการสอน
2. มีการสนับสนุนซึ่งกันและกัน ก่อให้เกิดกำลังใจ
3. จากการแสดงความคิดเห็นที่หลากหลายทำให้นักศึกษามีมุมมองต่อเหตุการณ์ต่างๆหลากหลายขึ้น เกิดการเรียนรู้ที่กว้างขวางขึ้น
4. นักศึกษาสามารถเข้าใจปัญหาทางด้านจิตใจของผู้ป่วยได้อย่างเป็นรูปธรรมมากขึ้น
5. นักศึกษาสามารถใช้เหตุผลในการดูแลผู้ป่วยทางจิตเวชได้อย่างลึกซึ้งและสามารถพัฒนามุมมองในการดูแลผู้ป่วยแบบองค์รวมได้ดีขึ้น เป็นการพัฒนาความคิดอย่างมีวิจารณญาณ
6. เมื่อเปรียบเทียบกับการพัฒนาทักษะสะท้อนคิดวิธีอื่นๆเป็นวิธีการที่ไม่เพิ่มภาระงานให้กับนักศึกษา