ช่วงนี้เป็นช่วงเริ่มต้นของนักศึกษาน้องใหม่ ปีหนึ่ง เพราะคุณจะต้องปรับตัวค่อนข้างสิ้นเชิงบางคนต้องการเรียนบางคนเรียนเพราะไม่มีที่เรียน บังเอิญสอบติด ไม่อยากเรียนแต่ที่บ้านให้เรียนหลายเหตุผลต่างกันไป ประสบการณ์การมาเรียนที่นี่ให้อะไรเราหลายอย่าง อย่างเราเริ่มต้นจากเด็กนักเรียนม.ปลาย บ้านไม่สมบูรณ์(พ่อมีแม่เยอะมากแต่แม่เราเป็นแม่คนโต)พ่อกับแม่ใหม่(คนล่าสุดตอนนั้นอายุเป็นพี่เราได้)เขาบอกว่าจะเรียนอะไรได้หน้าตาอย่างนี้กลับไปอยู่บ้านเป็นชาวสวนได้อย่างเดียว(คิดในใจเวลาเรียนใช้หน้าตาด้วยหรือน่าจะใช้สมองความสามารถมากกว่า)ก็เลยคิดว่าฉันจะเรียนให้ดูไม่ได้ตั้งใจเรียนที่นี่แต่เพราะคำดูถูก ใจอยากเรียนพฤกษศาสตร์นะ แต่สงสัยว่าทำไมใครๆถึงว่าเรียนไม่ได้ เพราะอยากเรียนแต่ไม่รู้สมัครเข้าอย่างไรตอนนั้นเงียบมากไม่มีข่าวเลย เพื่อนเราคนหนึ่งจึงชวนมาสมัคร(เธอไม่ได้เรียน)เรามาตามเพื่อนสมัครวันสุดท้ายตอนนั้นใช่ระบบสอบสัมภาษณ์ตรงจังหวัดจันทบุรีรับอำเภอละ 1คนยกเว้นเมืองรับ 2คน กติกาสมัครแล้วฝึกงาน10วันโรงพยาบาลที่เขากำหนดแล้วยื่นคะแนนเอนทรานซ์ ตอนนั้นมาฝึกทั้งพยาบาลและสาธารณสุขรวม20คน ฝึก3วันเหลือ 15สุดท้ายเหลือประมาณ7-8คน พี่ให้ทำงาน ERได้ดูแผลตาฉีกอุบัติเหตุ แผลเบาหวาน สวนอุจจาระเพียบเห็นเลือดแล้วตื่นเต้นกินข้าวได้น้อยลง(ฝึก10วันน้ำหนักลดอย่างน้อย3กิโล)มีการบ้านด้วย OPDง่ายก็หาบัตรมีเทคนิคหา IPDฝึกทำPlan ซักประวัติผู้ป่วยรับใหม่หัดเขียนข้อมูลอาการสำคัญ ประวัติเจ็บป่วยทำเย็นส่งเช้าก่อนเที่ยงสนุกนะแต่เครียด จากนั้นก็สอบสัมภาษณ์ เราติด1ใน3 เข้าสัมภาษณ์เจอการแก่งแย่งด้วยเพราะเพื่อนที่ฝึกมาด้วยกันเขาไม่พูดด้วยไม่รู้สาเหตุแถมญาติเขายังมาพูดอีกว่าเรานะเรียนมหิดลได้น่าจะไปเรียน(อ้าวฉันไม่ได้เลือกคณะนั้นนี่ มันเลยกำหนดมาแล้วจะพูดเพือ่อะไร) ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมไม่คุยกันล่ะงง เข้าไปสัมภาษณ์อาจารย์ผอ.วิทยาลัย ผอ.พระปกเกล้า รองนายแพทย์สสจ.อาจารย์โรงเรียนต่างๆอีกประมาณ3-4โรงเรียน ผู้เข้าสัมภาษณ์3คน อาจารย์จะถามน่าจะดูความตั้งใจนะ เช่นจะเรียนได้หรือ จะทนได้ไหมกับความลำบาก(คิดว่าเล็กน้อยบ้านฉันเลี้ยงมาให้ดูแลตนเอง ง่ายๆ อาจารย์ก็ถามไปเรื่อยๆ ฉันจำได้แค่ว่าโอกาสเป็นของทุกคนเราเป็นคนเลือกโอกาสไม่ใช่รอโอกาส และคนอื่นเรียนได้ทำไมฉันจะเรียนไม่ได้)คิดแค่นี้แล้วก็ได้มาเรียน พอรู้ว่าได้เรียนป้าถามเลยว่าอยากเรียนเหรอ เปล่า อยากเรียนพฤกษศาสตร์ม.เกษตร ป้าบอกส่งเรียนเอาไหมขออย่างเดียวอย่าเรียนเลย เห็นพี่สาวทรมานเป็นเดือนร้องไห้ทุกวันเลยเครียด เลยบอกป้าว่าขนาดเจ๊ยังเรียนจนจบเลยแล้วทำไมเราจะเรียนไม่ได้ คงไม่ถึงตายหรอก ป้าบอกจะเปลี่ยนใจก็บอกป้าจะส่งเรียน 4ปีเลย วันแรกเข้ามาที่นี่น้าก็สอนให้เดินรางน้ำไม่เข้าใจแต่ก็ทำ มาถึงพี่ก็ดุให้ทำอะไรก็ไม่รู้ต๊องๆไม่เคยทำ (คิดแค่ว่าคนอื่นเรียนได้ทำไมเราจะทำไม่ได้ สอนตัวเองอย่างนี้มาตลอด)ช่วงแรกหนักนะเป็นหัวหน้าห้องทำทุกอย่างตั้งแต่เชคชื่อถึงเป็นผู้ประสานงานทุกวิชาทุกการสอบ ทำเองหมดเพราะใช้ใครไม่เป็นเรียนด้วยทำงานหัวหน้าห้องด้วยทำไปได้ต้องปรับตัวเรื่องการเรียนด้วยตั้งใจเรียนในห้อง จากเกรดเฉลี่ยดีๆ1ใน50ของโรงเรียนมาที่นี่ก็ร่วงเหมือนกันจนมาปี2อาจารย์ที่ปรึกษาเปลี่ยนจากแบบกลุ่มอาจารย์ประจำชั้นเป็นอาจารย์ทุกท่านในวิทยาลัยเป็นอาจารย์ที่ปรึกษามีอาจารย์ประจำชั้นต่างหากเหมือนตอนนี้ อาจารย์เคยถามว่าอยากได้รางวัลเรียนดี(เกียรตินิยมฝากแม่ไหม)โอ้โหมันยากนะเกรดห่างความฝันเยอะมาก อาจารย์ให้ลองเขียนเกรดที่คาดหวังตอนนั้นคิดว่าทำไม่ได้แต่เกรดขึ้นนะแต่นิดเดียว พอดีปี3เข้าอบรมคุณธรรมกับเพือน(เข้าไปแล้วปี1ครั้งนึงเป็นรุ่นเก็บตกเพื่อนที่เข้าไม่ได้มาเข้าตอนก่อนขึ้นปี3)หลังจากนั้นก็ไปช่วยพระอาจารย์ฝึกอบรมทุกเสาร์อาทิตย์ไม่ได้กลับบ้านให้แม่เอาขนมเอาของมาให้ที่วัดตลอดจนมีคนถามแม่ว่าทำไมปล่อยลูกเข้าวัด แม่บอกว่าก็ลูกมาทำดี แล้วเข้าวัดก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรลูกมาแล้วสบายใจแม่เลยไม่ว่าดีกว่าหนีเที่ยวแล้วไม่บอกพ่อแม่ แม่ก็ปล่อยให้เข้าไปเป็นพี่เลี้ยงที่ค่ายคุณธรรมจนวันหนึ่งมีเพื่อนที่เราชวนไปเป็นพี่เลี้ยง(ค่ายแรก 20คนทำไปทำมาเหลือ3-4คน)เขามาพูดกับเพื่อนเลยนะว่าไปทำค่ายกับพระอาจารย์แล้วเขาสอบตก ที่เขาไปเพราะเห็นเราไม่มีเพื่อนไป โหพูดแบบนี้เสียเลยเราคิดว่าเขาชอบพอไปแล้วมาพูดแบบนี้เซ็งเลย เกิดแรงสู้เลยฉันจะพิสูจน์ว่าทำค่ายแล้วเรียนไม่ตกด้วย ก็เลยไปคนเดียว(ตอนหลังมีเพือนไปบ้าง1-2คนบางครั้งแต่คนนั้นเราไม่ชวนแล้ว)ก็ตื่นตี5ทำงานเข้านอนก็ประมาณตี1กลับมาเรียนจันทร์ถึงศุกร์ ขึ้นตึกทำแบบนี้มาตลอดแค่คิดว่าจะไม่เรียนวิชานั้นตกเพื่อพิสูจน์ว่า เรียนดีไม่ดีอยู่ที่เราไม่ต้องโทษคนอื่น กลับเป็นว่าการเรียนพุ่งขึ้นตลอดเวลาก็ยังไปค่ายยกเว้นขึ้นเวร จากคนที่เคยขอความช่วยเหลือให้เพื่อนคนนั้นติวแต่เขาบอกว่าไม่ว่างตอนนี้เขากลับมาให้เราติวให้ เราก็ติวให้เขานะยิ่งเราให้เราก็จะได้กลับมาไม่ได้เสียอะไรจนตอนนี้เราต้องขอบคุณทุกคำดูถูกคำบ่นที่ทำให้เรามีแรงสู้ และอาจารย์ทุกท่านที่คอยสอนมาจนทุกวันนี้เราไม่เคยมองว่าอาจารย์คนนั้นดีไม่ดีเพราะทุกคนมีดีต่างกันแล้วแต่คุณจะเลือกมองทุกคนมีเหตุและผลลองหาเหตุผลหรือฟังเขาก่อน บางครั้งเขาสอนโดยไม่มีเวลาอธิบายเหตุผลให้คุณฟัง จำไว้ว่า คนรักกันเขาจะเตือนกัน คนไม่รักกันเขาจะไม่ยุ่งกับคุณ
สำหรับน้องใหม่อยากบอกว่าทุกสิ่งที่พี่เขาให้ทำเขาต้องการฝึกความอดทนของคุณ ทุกเสียงที่เขาให้เปล่งอย่างดังเขาต้องการการสื่อสารที่ชัดเจนจากคุณที่พูดดังอย่างไรคนฟังที่ไม่รู้จักคุณจะไม่คิดว่าคุณตะคอกโดยเฉพาะผู้ป่วยและญาติ และหากมีเหตุการฉุกเฉินเช่นช่วงวิกฤติชีวิตของผู้ป่วยคุณสื่อสารไม่ชัดเจนมีผลต่อการรักษาผู้ป่วยคือชีวิตทุกวินาที เรื่องตรงเวลาเช่นกันหากคุณไปช้าแม้แต่วินาทีเดียวผู้ป่วยเขารอคุณไม่ได้ ให้คุณลองหาคำตอบให้ตัวเองแล้วคุณจะรู้ว่าเรียนไปเพื่ออะไร ทุกการกระทำมีเหตุผลคุณลองหาเหตุผลหรือยัง